ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ

Δὲν ἦταν δύσκολο νὰ γίνει λέξεις
ἂς ποῦμε θνητότητα ἢ τρυφερότητα
εἶναι κι οἱ δυὸ μιὰ ἀλληγορία
τῆς σιωπῆς
ἕνα κρυπτογράφημα

Ἂν ὑποταχθεῖς στὴ φύση
αὐτὴ θὰ σοῦ μιλήσει, ἔλεγε
κι οἱ λέξεις της ἔκαναν
νὰ διαρκοῦν οἱ ἀστραπές

Μεταμόρφωνε ἕνα βράχο ἐδῶ
μιὰ συστάδα δέντρων ἐκεῖ
ἄλλωστε
μεταμφιεσμένη ἔρχεται
ἡ δοκιμασία καὶ μᾶς βρίσκει

Μέχρι ποὺ φόρεσε
ἕνα ἀνοιχτὸ παράθυρο
καὶ χάθηκε στὸ δάσος

*

ΣΩΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ

Ὑπάρχουν ἱστορίες ὁλόκληρες
ποὺ μοιάζουν μὲ ἀμμόλοφους
πατᾶς πάνω τους καὶ βουλιάζεις
σὲ ἀμίλητο παράπονο
Ἄλλες χάσκουν ἀνοιχτές, ἐρείπια
ποὺ τὰ ρήμαξε ὁ χρόνος
Κι ἄλλες κρεμασμένες στὴ ράχη
μιᾶς λέξης μένουν ἐκεῖ μετέωρες
γιὰ πάντα

Νὰ ζεῖς γενναῖα τὴ φθορὰ σημαίνει
νὰ διασώζεις τὸ ἄφθαρτο
μὲς στὴν ἀγάπη

*

ΣΤΗΝ ΚΑΝΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Παίζοντας ζάρια ὁ χρόνος
μᾶς ἔσπρωξε στοὺς κήπους του
γιὰ πάντα
στὴν πηχτὴ ζέστη τοῦ ἀπογεύματος
ἀπομεινάρια
Ποιός ξέρει ἂν θὰ σὲ συναντήσω
κάποτε
τόσο βαθὺ νερὸ ἀνάμεσα
ποὺ χάθηκε ὁ δρόμος
προσπαθεῖς νὰ θυμηθεῖς
μὰ δὲν μπορεῖς

Μιὰ ἔκρηξη θὰ μὲ σώζει πάντα
ἀστραπὴ ποὺ διασχίζει ἀκαριαῖα
σὰν φλέβα
τὸ φαράγγι τῆς στοργῆς

Χωρὶς σῶμα ἔρχεσαι
λέξη ἀπὸ πόρτα ἀνοιχτὴ
θυμίζεις μόλις ἀπουσία
Σ᾿ τὸ εἶπα φεύγοντας
ἀρκεῖ νὰ διασχίσεις τὴ σιωπὴ
καὶ τὸ ἄγριο ρόδο της πληγὴ
θὰ ἀφήσει στὴ σάρκα σου
τ᾿ ἀγκάθι της

*

ΙΣΩΣ Η ΣΙΩΠΗ

Ἀπόψε
Καθὼς βαδίζει δίπλα στὸ ποτάμι
ρίχνει τὰ φύλλα της σὰ δέντρο

Ἡ σιωπή της γλιστρᾶ σὰν λάμψη
πάνω στὸ νερό

Νιώθει εὐτυχισμένη ἀπὸ τύχη
Χρήσιμη ἴσως ὅσο μιὰ καρδιά
ἢ ὅσο ἕνας μικρὸς
κόκκος σκόνης

*”Στο Μονοπάτι των Σκύλων”, Εκδόσεις Περισπωμένη, 2024.