Και μέχρι σήμερα δεν σταματούν οι θυελλώδεις συζητήσεις
Σχετικά με την προέλευση των σπίρτων.
 
Αν δηλαδή έφτασαν από τον Νέο Κόσμο στον Παλιό
μαζί με το καλαμπόκι και τη σύφιλη
ακολουθώντας  τις μη ευκλείδειες διαδρομές της ιστορίας
 
Ή αν προέρχονταν απ’ την Ασία
όπου για αιώνες χρησιμοποιήθηκαν
-όχι σύμφωνα με τον προορισμό τους- στην αναγέννηση
των Δράκων
ή ακόμη και εντελώς διακοσμητικά
εξαιτίας του μαύρου λακαρισμένου τους κουτιού
 
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι πριν ακόμα από τις άγριες λογομαχίες
-εδώ και τώρα- σε σχέση με την ονομασία τους
δόθηκαν στα σπίρτα διάφορα ονόματα
μεταξύ των οποίων το ρομαντικότερο «φλόγα της παλάμης»
και το πιο πρακτικό «φωτιά λιανικής»
το τελευταίο έχοντας ως αποτέλεσμα
ολόκληρη σειρά εννοιολογικών ταπεινώσεων
όπως τον κατακερματισμό της φωτιάς, την αγοραπωλησία
της φωτιάς, την ατομική ιδιοκτησία επί της φωτιάς.
 
Τυχαίνει κάποτε και ένα όνομα προηγείται των γεγονότων
‘Έτσι μόλις αργότερα εμφανίζεται η χειρονομία κατά την οποία
κάποιος κλείνει μέσα στις φούχτες του τη φλόγα του σπίρτου
και κάποιος άλλος ταυτοχρόνως τις κλείνει μέσα στις δικές του
σαν ένα δεύτερο ζευγάρι φτερά
εφεδρικά και προνοητικά της πτώσης
 
Εδώ θα πρέπει να προσθέσουμε
ότι και η σημερινή πόλη του Ντίσελντορφ
το όνομα της οποίας ακούγεται αξιοσέβαστο
αλλά και κάπως ιερεξεταστικό
φημίζεται για τις απέραντες εκτάσεις σπιρτοκαλλιέργειας
 
Η θέα είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή από το αεροπλάνο
Ο ταξιδιώτης βρίσκεται μετέωρος ανάμεσα στη γη και το τίποτα
περιεργαζόμενος τ’ ατελείωτα χωράφια
με το χρώμα της άγουρης φωτιάς
(το οποίο θα μπορούσε να ‘ναι κι οποιοδήποτε χρώμα)
Έχοντας διαρκώς την αίσθηση μιας τόσο επίμονης
όσο και διδακτικής
ανησυχίας.

*Από το βιβλίο «Drapetomania, το οποίο κυκλοφόρησε στα βουλγαρικά με τίτλο «Σημειώσεις μιας Γυναίκας- Φάντασμα» και βραβεύτηκε στη Βουλγαρία, χώρα γέννησης της ποιήτριας, με το Εθνικό Βραβείο Ποίησης «Ιβάν Νικόλοφ» (2019).