Καταγραφή

Άρχισα να καταγράφω σε μικρά χαρτιά τις συντεταγμένες και τα συμβάντα
Κάθε σημείο στη διαδρομή σημαίνει έναν τάφο εκτός νεκροταφείου
Σημειώνω την ακριβή τοποθεσία του
Τον φωτογραφίζω και τον κοιτώ για ώρα
Παρατηρώ τις αλλαγές και τις φθορές που συνέβησαν
από την τελευταία επίσκεψή μου
 
Σε ένα μόμπιλο απ’ αυτά πάνω από την κούνια του μωρού
κρέμασα τις σημειώσεις και τις φωτογραφίες μου
Με την κίνηση του αέρα σμίγουν γεγονότα μακρινά
και, πριν καν τα δω, απομακρύνονται βιαστικά
Μόνο έτσι γίνεται ορατό
πως όλα συνδέονται και επηρέασαν το ένα το άλλο
κινούμενα μπροστά και αντίστροφα στο χρόνο
Το παρόν γέρνει να πειράξει το παρελθόν θυμωμένο
Το παρελθόν απλώνει πλοκάμια προς το παρόν
προσπαθώντας να ανακουφίσει κάποια ανάγκη του
 
Αν στοιχηθούν σαν τα παιδιά στη σχολική αυλή
οι αναμνήσεις και οι αφηγήσεις
θα αποκτήσουν τάξη και λογική
Δε θα πετάγονται άναρχα και απρόβλεπτα
προκαλώντας ντροπή και αμηχανία
Δε θα χρειάζεται να τις κρατώ σφιχτά το χέρι
μην τρέξουν και αρχίσουν να μιλούν σε κάποιον ξένο
Δε θα με τρομοκρατούν τη νύχτα
 
Θα χρειαστώ ένα μεγαλύτερο μόμπιλο
περισσότερες φωτογραφίες
και καθαρογραμμένες σημειώσεις

*
 
Κουβέντες καρκίνων

Ας μιλήσουν οι καρκίνοι μας
εμείς ήσυχοι
Γιατροί και νοσοκόμες στο πλάι
σιωπηλοί
κινούνται αργά
φέρονται μαλακά
σαν να είμαστε ήδη άγγελοι
πουπουλένιοι μαλακοί νεοσσοί
Φροντίζουν ελπίζοντας στον επόμενο κόσμο
να έχουν καλές συστάσεις
Ακουμπούν και αγαπούν προσεκτικά
σαν να πονά όλο το κορμί και το περίβλημά του
Προσέχουν όσο μόνο η μάνα νεογέννητου ξέρει
εύθραυστοι πορσελάνινοι
Έχουμε πολλά να πούμε
 
Φόβους, θυμούς και ένα παιδί χωρίς κουκλάκι για αγκαλιά
Δεν τα είπαμε όταν έπρεπε, δειλιάσαμε
Κρυφτήκαμε σε συνθηματικές δηλώσεις
Ξαπλωτοί και εκτεθειμένοι στο εξεταστήριο
δεν υπάρχει ρούχο να καλύψει την ενοχή
Ο καρκίνος δεν ακολουθεί κανόνες
κουνά το δάκτυλο
κατηγορεί χωρίς να λογαριάζει τις συμβάσεις
Δεν πείθεται να μιλά χαμηλόφωνα και ευγενικά
Φωνάζει με σάλια που πετάγονται και μάτια που γουρλώνουν
 
Ο καρκίνος δεν λέει ψέματα
δεν κρατά μυστικά
τωρινά ή περασμένα
Μιλά χωρίς φόβο
 
Η νοσοκόμα σιγοτραγουδά σαν σε μωρό που τρόμαξε
με νανουρίζει
Φαντάζομαι την αγκαλιά αυτής
ή κάποιας άλλης μάνας
Μπορεί να είναι όλα εντάξει ακόμα και τώρα
 
Ας μου πει ο δικός σου καρκίνος ποιος έφταιξε
ίσως και εγώ
Τι χρειαζόσουν να είναι αλλιώς
Προλαβαίνουμε
Θα σου πει και ο δικός μου
Ήμουν μόνη, ματωμένη
δεν με χωρούσαν οι γάζες όλου του κόσμου
Ίσως οι καρκίνοι μας να παρηγορήσουν ο ένας τον άλλο
Πες μου πως με αγαπούσες
όμως δεν ήξερες πως φροντίζουν έναν κάκτο
Θα σου ψιθυρίσω πώς προσπάθησα να ανθίσω για σένα
ακόμα προσπαθώ
Θα βρούμε μια καινούργια γλώσσα
Μια καινούργια αρχή

λίγο πριν τα τέλη μας

*Από τη συλλογή “Πολύ λίγα, πολύ αργά”, Εκδόσεις Ενύπνιο, 2021.