1.

Ο χρόνος που χρειάζεται το υποκείμενο
για να διανύσει τα δάση, τα φαράγγια, τις κοιλάδες

‒τις καταρρακτώδεις βροχές του γυμνού της κορμιού‒

τα άφατα τοπία του λεκτού διχασμού του.
 
2.

Μη γράφεις.
Απλώς σημείωσε τη διαφυγή, σχεδίασε τη φυγή σου.

Ζωγράφισε ύπτια την άφωνη εξαφάνισή σου.
Πριν τη γραφή όμως, όχι μετά.
 
3.

Πέτα το πρόσωπό σου ‒
αυτό το αθεράπευτο επιφώνημα του μηδενός.
 
4.

Όπως αφήνεις ένα ρούχο πριν εξαφανιστείς
στο λευκό χαρτί μπροστά ή μέσα στου ύπνου το νερό.
 
5.

Ο άνθρωπος δεν είναι παρά μια κραυγή διαυγής.

Και την ίδια στιγμή ο ορίζοντας κάθε απουσίας.

6.

Από αυτήν όμως τη μικρή αμυχή
το μέλλον έρχεται. Το μέλλον θα ’ρθεί.

*Από τη συλλογή “Χλόη ΙΙ”, Εκδόσεις Θράκα, 2020.