Κάποιες μέρες είμαι σκληρή με τον εαυτό μου
συμβαίνει πού και πού και είναι θείο δώρο
Είναι οι μέρες που ο χειμώνας
αποκτά νόημα μέσα σου. Λες, να,
αυτό το χιόνι που βγάζω απολεπίζοντας
το σώμα μου, το χιόνι που πέφτει καθώς
τρίβονται τα οστά μου και το χέρι μου ξύνει
το αγύριστο κεφάλι μου
αυτό το χιόνι φοβάμαι θα με καλύψει
από τα νύχια ώς την κορφή, και δεν θα σταματήσει
ούτε θα λιώσει, εδώ θα σβήσει η ζωή.
Ύστερα γλυκά σε γλείφεις
ώσπου να φύγουν και οι τελευταίοι πάγοι από πάνω σου.
Κάποιες μέρες είμαι καλή με τον εαυτό μου.
Δώρο άδωρο. Καμιά εποχή δεν διαρκεί.

*Από τη συλλογή “Ενδεχόμενα τοπία”, Εκδόσεις Αντίποδες, 2021.