Παλάμες πιο κρύες απ’ τον ωκεανό 
μάτια ασάλευτα σαν ναυτικού 
ατμόσφαιρα διάτρητη από χιλιάδες πεσόντες αστέρες 
όνειρα 
πειρατές 
όλα πολύ βαριά για το μικρό μου καράβι 

είδα στον ύπνο μου την αδερφή σου 
τη ρώτησα για σένα 
έκανε πως δεν άκουσε 
ήταν πολύ όμορφη στα μάτια, στη μύτη, στο δέσιμο του προσώπου 
ήθελα να τη φιλήσω 
σου έμοιαζε τόσο πολύ 

η ταραχή ξερνάει μνήμες 
ένα γλαρόπουλο κολύμπησε ώσπου πνίγηκε 
«αν ήμουν έντομο 
θα είχα στο μυαλό μόνο το χώμα» 

τα κύματα καβάλησαν την πλώρη μου 
γελάω 
η στεριά κοντά 
μα λίγο πριν πεθάνω

*

Στα ρηχά οι άνθρωποι 
κολυμπούν με τα γόνατα, με τους αγκώνες 
γύρω από τον εαυτό τους κάνουνε στροφές 
δεν έχουν οι άνθρωποι άλλον πιο κοντά 

στο βρομόνερο μουλιάζουν την οργή τους 
τον φθόνο 
βαφτίζουνε 
τον απερίγραπτό τους φόβο 

μούχλιασε το νερό σαν το ψωμί τους
μαλάκωσαν οι κοφτερές γωνίες του μυαλού
πρήστηκαν οι κοιλιές
μελάνιασαν τα χείλη τους 

      ήταν φαίνεται από καιρό νεκροί

“Από τη συλλογή “Αυτοχειρία σε χρόνο εξακολουθητικό”, Εκδόσεις Σμίλη, Αθήνα, Δεκέμβριος 2024.