Η πιο μεγάλη αγάπη είναι για τον άγνωστο, για κείνον που
μισοκλείνει τα μάτια στη σαύρα. Ο πιο μεγάλος έρωτας είναι
για τους δρόμους που συνδέουν πόλεις και
κατακεραυνώνουν
το ουρλιαχτό του ελικόπτερου. Κι όμως, κανείς δεν
πρόκειται να
θεραπεύσει εμένα από τα Σάββατα. Ήταν αυτή ό,τι
ουράνιο απέμενε
από του Διαβόλου το γυναικείο νύχι. Ήταν αυτή το
μωρό Παρθένος και
δεν έχω πια τη δύναμη το όνομά της -το δικό της μόνο – να βαφτίσω
στα υγρά ενός χιτώνα λιωμένου από Ιππικό Υπηκόων.
Αχ, μάρτυρες! Σάμπως το δικό σας πρόσωπο, όταν
χάθηκε η πρασινομάτα
Ξανθούλα με τα μακριά σαν ψεύτικα τσίνορα, δεν
έγινε ένα δάσος από
πηλό;

*”Ευφροσύνη – ποιήματα για μικρά παιδιά”, Εκδόσεις Κουκκίδα, 2024.