Στη λαιμητόμο
το πιο αιχμηρό είναι
η φαντασία.

Σ’ ένα κρεσέντο
ζω σιωπής εκπάγλου
σαν το χρυσάφι.

Ταινία, καλός
αγωγός θεάματος,
σχοινί, σαπούνι.

Η αγάπη μου
είναι πια παλτό — γεύμα
ηδύ του σκόρου.

Ξάπλωσε πρώτος
ο πόνος και ζεσταίνει
τα σκεπάσματα.

Το πένθος είναι
ουσία και φαλλός της
φιλοσοφίας.

«Ποιο το νόημα
να ζητάς το νόημα;»
«Φίδι!», απαντώ.

Παυλόφ: αν μείνω
μόνος στον χρόνο, είμαι
επικίνδυνος.

Ρεύμα νωπό με
σχίζει, γονυπετώ στο
σωσίβιο σοκ.

Πεθαίνω. Βλέπω
ήδη το Άγαλμα της
Ελευθερίας.

*Από τη συλλογή “Ψυχιατρικές σημειώσεις: περίπτωση δ. δ. (60 χαϊκού)”. Εκδόσεις Εξάρχεια, Αθήνα 2013.