ποιητή
όποιο σπίτι κι αν σηκώσεις
στην πλάτη σου
θα ‘σαι πάντοτε γυμνός
όσα πλούτη κι αν στολίσουν
τη σκιά σου
δεν θα αποκτήσεις ποτέ σου πρόσωπο
όση σιωπή κι αν καρφιτσώσεις
στο πέτο σου
δεν θα ναι ένα όνομα το όνομά σου
όση αγάπη κι αν πετάξεις
στη φωτιά
η νύχτα θα ναι πάντα ο κόσμος
κι ο κόσμος σου
ποιητή
το ποίημα δεν είναι σταυρός
για να ελπίζεις σε ανάσταση
είναι το χώμα που πέφτει από ψηλά
όταν σηκώνεις το βλέμμα σου στον ουρανό
είναι ο φίλος που σε ακούει τώρα
από τον πάτο της λίμνης
είναι όλη αυτή η εποχή που δεν ανήκει
παρά μονάχα σε όσους αναχωρούν
πολύ πριν πλησιάσουν

*Αναδημοσίευση από εδώ: https://enaetsi.wordpress.com/2024/11/14/8258/#like-8258