Τούλια, λευκά σεντόνια, πέπλα και ποιήματα

Έχω ένα κρυφό δωμάτιο αθωότητας στο πίσω μέρος του σπιτιού μου
-τούλια, λευκά σεντόνια, πέπλα, κορσέδες, βελουδένια γάντια-
κι στο κέντρο του ένα συντριβάνι γεμάτο τσαμπιά σταφύλια
αδάγκωτα
και φλούδες από δέντρα – εκεί μέσα χώνομαι το βράδυ,
κρυφά από τους άλλους,
περιμένοντας να δω τρομακτικά οράματα:
Θα μαζέψει άραγε τα τριαντάφυλλα
που του άφησα πάνω στο τραπέζι
ή θα αφήσει να ξεψυχήσουν τα ποιήματα μου
Ανέγγιχτα
Μέσα στην κοιλιά του;

Lady Lazarus

Το πρωί όταν ξύπνησες
πάνω στο ηλιόφωτο τραπέζι άπλωσες τη γλώσσα μου,
τα χείλη μου, τα θολωμένα μάτια μου,
τα τρυπημένα δάχτυλά μου, το στομάχι μου.
Έπειτα τα κύκλωσες με μια λάμπα, το αγαπημένο σου βινύλιο
και ροζ καραμέλες Charleston.
“Εδώ κείτεται η αγαπημένη μου”, είπες με χαρά,
περιμένοντας αν ο Λάζαρος σε αγαπά τόσο ώστε να βγει από τον τάφο.

*Δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό “Καρυοθραύστις”, τεύχος 16/17, Ιούνιος 2024.