Άνοιξης μυρωδιές οσμίζομαι
να με συνοδεύουν
στο τελευταίο μου διάβα επί της γης
Τελευταίο και το Φθινόπωρο αυτό
Ξεθωριάζει ανάμεσα σε
ανθισμένες γαρδένιες
κυκλάμινα
γιασεμιά
και πασχαλιές ακόμα
Παράδεισος θαρρείς
Γιατί τέτοιος είναι η άνοιξη νομίζω
Αιώνες γεννημένη πριν
στο τέλος τους πεθαίνω
Εγώ που μόνη σπουδή είχα τη ζωή
Έμβρυο όπως ήμουν
δύσκολα θυμάμαι
τον θόρυβο και την αίσθηση
του εργαλείου εκείνου
π’ απ’ τη μάνα μου μ’ απόκοβε
όμοια αν είναι
με τούτο το ξερό
παγωμένο και στριγκό κροτάλισμα
του φέρετρου που
μ’ οδηγό σκοινιά
στη χωμάτινη με οδηγεί μήτρα
Μια φορά αποκόπηκα
άλλη ετούτη
Μάνες μου κι οι δυο
Εκείνη που με γέννησε
κι αυτή που
τώρα με σηκώνει
Για σένα μόνο νοιάζομαι
έτσι που μονάχη στέκεσαι
καθώς ήμουν -και χειρότερα- εγώ
τη δική μου μάνα αποχαιρετώντας
Μια ομφαλοκόπηκες
κι άλλη σκληρότερη αυτή
Ε, εσείς
Μην κλαίτε
Μόνο σκεπάστε με
όπως συνηθίζεται
να μην κρυώνω
ούτε το φως να βλέπω
και πεθυμιές μου έρχονται
πίσω για να γυρίσω
Γιατί
μήνυμα κρατώ
γι’ όποιους προηγήθηκαν
Συνήθειο κι αυτό
οφείλω να το κάμω
Σημάδια από μένανε μην περιμένετε
αν υπάρχει και πώς
η απέναντι μεριά είναι
να σας στείλω
Την έκπληξη δε θα χαλάσω
και την προσμονή
Νάχει πάντα ο άνθρωπος
κάτι να προσδοκά
και να φοβάται πρέπει
Σαν ο καιρός του καθενός φτάσει
μονάχος τη γνώμη του θα φτιάξει
Μην κλαίτε
μόνον ετούτη συντροφεύσετε
στο πιο σκληρό της μοίρας ομφαλοκόψιμο
και
πριν τα δέοντα αρχινήσετε
ώστε το πρωτόκολλο να τηρηθεί
για το καλό της φύσης και τη συνέχεια
αφήστε με
μέσα μου να κρατήσω
αυτές τις μυρωδιές
απ’ τ’ ανθισμένα τριαντάφυλλα
τα γιασεμιά και τις γαζίες
Άνοιξη το τέλος μου.

(2009)
*Το ποίημα συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή “Οι απέναντι” (2012). Εδώ, αναδημοσιεύεται με κάποιες αλλαγές.