Επειδή αγαπώ γράφω ποιήματα

Η αγάπη είναι ο λόγος για όλα
Αγαπώ τις ανεμώνες,
ειδικά αν φυτρώνουν στην άκρη του γκρεμού.
Αγαπώ τη θάλασσα,
ειδικά αν είναι φουρτουνιασμένη.
Αγαπώ να ζωγραφίζω πουλιά
να φεύγουν μακριά.
Αλλά και δέντρα ριζωμένα στη γη.
Αγαπώ τα τραγούδια όλου του κόσμου
και τις γεύσεις και τις μουσικές.
Και από μουσικές τη τζαζ κυρίως.
Αγαπώ την Πλαθ, τον Καβάφη, τον Παπαδιαμάντη κι από έργα
του κυρίως τη Φόνισσα
Τον Μπαχ, τον Λειβαδίτη, τον Καββαδία και τον Σολωμό.
Να χορεύω ξυπόλυτη αγαπώ, αλλά πιο πολύ να γράφω βράδυ.
Αγαπώ τα ποιήματα που θα γράψω στο μέλλον κι όσα δεν θα
γράψω
Α, και την Ντίκινσον
Και τα κάστρα ψηλά στο βουνό
Και τον βυθό της θάλασσας
Και την Αίγινα
Και τα μουσεία μοντέρνας τέχνης
Και να κάνω ποδήλατο σε χωματόδρομο
Να πηγαίνω πεζοπορία.
Αλλά και να αγναντεύω τη θέα από ψηλά.
Αγαπώ όλα αυτά, γι’ αυτό γράφω ποιήματα.
Αγαπώ κι άλλα, πολλά.
Μα πιο πολύ εσένα.

*

Τον Ιανουάριο σε ποθώ, τον Μάη σε αγαπώ, τον Ιούλιο σε λατρεύω

Μεγάλη η αναμονή, με σπάει – ξεκάθαρα.
Με αγωνία στο βλέμμα – ακόμα.
Αλλά σίγουρος εσύ.
Η θάλασσα όλη πάνω στα χείλη σου
και ‘γω την πίνω.
Με ταΐζεις τρυφερότητα,
μιλώντας για το φθινόπωρο.
Γέρνω στον ώμο σου.
Τα μάτια σου μου χαϊδεύουν τα μαλλιά.
Τα χέρια σου μου τραγουδανε.
Έχεις όλες τις λύσεις.
Ξέρεις.
Το κεφάλι σου με αγκαλιάζει.
Έχεις όλες τις απαντήσεις.
Μου αγοράζεις καρπούζι,
κεράσια, φράουλες, όλα τα κόκκινα.
Όλα καλά, μου λες.
Ψαρεύουμε στην προβλήτα.
Το βράδυ σου ψιθυρίζω ποιήματα,
αυτοσχέδια –για σένα μόνο.
Σου διαβάζω Κάρβερ.
Δεν τον καταλαβαίνεις
και, επίσης, δεν καταλαβαίνεις
γιατί τον βρίσκω υπέροχο.
Κοιμάμαι στο στέρνο σου.
Σε φιλώ την ώρα που κοιμάμαι.
Η φωνή σου σταθερή,
τη λατρεύω αυτή τη φωνή.
Σταμάτα να αναμένεις, μου λες,
γιατί είμαι εδώ, και πάντα θα είμαι,
και μόλις μπήκε ο Ιούλιος.