Βίκυ Δερμάνη, Πέντε ποιήματα

Εγέρθητι

Άαρον τον κράββατόν σου και περιπάτει

πριν του ψεύδους η ζωή σε παραλύσει
πριν ζήσεις μ’ ευτέλεια αχρειότητα και θλίψη
πριν χρειασθεί, για να σωθείς, θαύμα να γίνει

*

Εις τα εξ ων συνετέθησαν

Ξεμυαλισμένοι απ’ τ’ ουρανού το καθάριο
για λίγο καιρό γλυκά το θάνατο ξεγέλασαν

εν μέσω ανελπιστίας και χρόνων ανελέητων
ηττημένοι παλιννόστησαν στο εμπύρετο χώμα

*

Τοπίο

Νιφάδες πέφτουν πρίσματος εξαγωνικού
χορεύει ένας κύκνος σε λίμνη παγωμένη

από κόρες ματιών διεσταλμένων
κλαδιά χιονισμένα ξεχύνονται στο δρόμο

*

Νησίδες

Καθώς τυλίγεται σε μαύρα σύννεφα
ρανίδες χάους τον δροσίζουν

νησίδες φτιάχνει καταπράσινες
κάθε που τα έρημά του νύχια αγριεύουν

*

Απροσκύνητα λείψανα

Σ’ αναμετρήσεις άνισες
άβαρο των νεκρών το βάρος

σε μια χώρα πεθαμένη
τ’ οράματα απέμειναν
ως λείψανα αγίων
Απροσκύνητα

*Από τη συλλογή “Στης δυστοπίας τον τόπο ο αλέκτωρ σωπαίνει”, Εκδόσεις Κύμα, 2024.

Leave a comment