ΜΟΝΑΧΑ ΔΕΡΜΑ

Ετούτη η πόλη στέκει ορθάνοιχτο στόμα
στους δρόμους της φυτρώνουν φύκια
πλεγμένα από τα χέρια των παιδιών
κι ένας άνεμος τα κρατά πετρωμένα στο χώμα.

Τα βλέπεις μάτια φυλακή
να στέκουν μαύρα
να ορθώνουν τη ράχη στο πέρασμα του ήλιου
να χάσκουν.

Ορδές ξεκομμένες απ’ τον πόθο
δίχως σφραγίδα στη ματιά
μονάχα δέρμα.

*

ΤΑ ΒΑΜΒΑΚΙ

Στην Βιρτζίνια Γουλφ

Είναι το ποίημα μια σπείρα
στροβιλίζεται αέναα στο στέρνο του βυθού
κι η θάλασσα σεντόνι ασημένιο
σκεπάζει το μέταλλο που λάμπει.

Ο ποιητής απλώνει το χέρι
να σχίσει το βαμβάκι
που χτίζει τα βλέφαρα των ανθρώπων
καθώς υπνοβατούν μπρος στα μάτια του.

*

ΚΥΜΑ

Κύμα που απλώνεις δίχτυα τρύπια
στη θάλασσα του ύπνου
σαλεύεις τη μιλιά σου στα χέρια μου
την αλείφεις στις σκάλες του νου που ξέμεινε
υγρό τρεμουλιαστό
φεγγίτης γκρίζου.
Μια γρίλια στρογγυλεύει στο μάτι του καπνού
κι εγώ ολάνθιστη απ’ αστραπές
που παγώνουν το κορμί μου
αυτό το κορμί που δεν όρισα
μια φυλακή
πλεγμένη στα ορυκτά γρανάζια του γκρεμνού
που σχίζει στα δύο
το ασάλευτη βλέμμα.

*Από τη συλλογή “Στη φλέβα της πέτρας”, Εκδόσεις Βακχικόν, Οκτώβριος 2018.