Σ’ έχω αποχαιρετίσει πολλές φορές
Έρμαιο το χέρι μου της κάθε απόστασης.
Της όλο και μεγαλύτερης
διάστασης του χωρισμού μας.
Πού θα βρεθώ στο τέλος
τόσων αποχαιρετισμών;
Στο κενό των παράθυρων
η νεόκοπη άνοιξη προσθέτει
φως και νοερούς κήπους.
Εκείνους του κάστρου και των υποκρισιών.
Των κυπαρισσιών και των ίσκιων.
Πού θα βρεθώ στο τέλος όλων των υπολογισμών μας;
Πως δεν υπάρχει χρόνος.
Δεν υπάρχει ο τρόπος.
Η βαθύτερη φύση των φύλλων
κρύβει τον τόπο των συναντήσεών μας.
Στον περιποιημένο μας λαβύρινθο
τόσων συνεχών αποστάσεων
από το ίδιο πάντα
σημείο του Κόσμου.

Μάιος ‘81