Κάποια μέρα ο φόβος θα έχει σβήσει 
όπως οι σπινθήρες μέσα στη βροχή 
εξαλείφονται 
κι ο δρόμος μπροστά μας
σκοτεινός στριφογυρίζει
όπως το μακρύ παρελθόν.

Ατρόμητοι θα ψάχνουμε τις αναμνήσεις, 
όσες αμελήσαμε να αρχειοθετήσουμε,
ενώ οι ξεχασμένες φτερούγες μας
θα ψυχραίνουν τον αέρα 
με γοργά φτεροκοπήματα.
Τότε,
εάν ησυχάσεις και ακούσεις την καρδιά 
θα νιώσεις ότι βρίσκεσαι 
στο ομορφότερο μέρος του κόσμου,

εκεί όπου η ελπίδα υψώνεται 
σαν πέργκολα που προστατεύει από τις καταιγίδες.

Κάποια μέρα θα έχουμε εντοπίσει τον ορίζοντα 
και θα έχουμε μάθει 
ότι το παρόν είναι η μοναδική αλήθεια,
μια εξαιρετική κινητήρια δύναμη.

Εδώ, 
είναι η δημιουργία ονείρων 
και η επεξεργασία των σωσίβιων δρόμων –
εδώ είναι η κάθαρση και η παρηγοριά.

Κάποια μέρα ο φόβος 
θα έχει υποχωρήσει 
έντρομος – τι ειρωνεία –
μπροστά στην δύναμή μας
και συλλογίσου ότι 
ο ομορφότερος τόπος έχει υψωμένα δέντρα 
και ήχους νερών 
και θερμές ευχές που κρέμονται στα κλαριά 
μέχρι την συγκομιδή.

Λοιπόν, 
κράτησε τη θύμηση απέναντι στη δύση –
δεν είναι η δύση μας,
είναι μια γιορτή 
κι ένας απολογισμός –
δες τα πόδια σου καθώς κινούνται 
και νιώσε!

Μέσα στον άνεμο επιβιώνουμε
και ό,τι φέρνει ο φόβος 
αναλώνεται στην θερμή ροή της κάθε αρτηρίας.