Μέχρι τη νύχτα είχαμε μπουκώσει με ήλιο και ανάστροφες
ήμασταν το γιατρικό για τον ιό του θανάτου
ξυπνούσαμε και τραβούσαμε για το μπακάλικο
τηγανίζαμε αυγά με μπέικον
δέναμε τον χρόνο σε κόμπους μικρούτσικους
ώστε στο τέλος, όταν όλα λύθηκαν,
νσ τον έχουμε πιο πολύ, να τον χαρούμε όπως ο παπάς το αγόρι
το δάσος, την αρχή της βροχής
ήμασταν θηλαστικά πιστά στο ένστικτό μας
σαν μοναδικό κανόνα θεσπίσαμε την ορθογραφία
ξεχνώντας πως δεν υπάρχουνε τελείες στην αγάπη, μόνο σειρές από κόμματα
με αγκώνες μαύρους από τον μόλυβδο ακούγαμε
τα πράγματα που υπάρχουν ήδη να αποκαλύπτουν τα ονόματα τους
και τα πράγματα που θα έρθουν να τρέμουν κάτω απ’το νότιο δέρμα:
οι ζωντανοί ήτανε κρύοι και απόμακροι, τα αυγά τσιρτσίριζαν, οι εφημερίδε θρόιζαν
οι πεθαμένοι ήταν κοντά

Από τη συλλογή “Ο συλλέκτης των Κυριακών”, εκδόσεις, Θράκα, 2024. Μετάφραση: Νικόλας Κουτσοδόντης.