………………………

κι από την τόση νοσταλγία
χωρίς να το πολυκαταλάβω
σύντομα έμοιαζα με ένα νυχτοφύλακα
κατάκοπο
στον τρόπο της ισόβιας λιακάδας

μα δεν παραπονιόμουν
κι ας πρόδωσα τα πόδια μου για να σε περιμένω

μπήκα στην απομόνωση αγαπημένο μου υποκείμενο
μονολογούσα λογοκρινόμουν μονολογούσα
μέχρι που γέννησα εαυτούς
να ‘χω και γω συμπότες

τον Παύλο
την Αφροδίτη
τη Βερενίκη
το Λουκά
το Σταμάτη
τον κυρ Αλέξανδρο
τον Ιάσονα
τη Θάλλω
το Σαβάζιο

σας λέω τους σπουδαιότερους τώρα
και βάζω τον έναν εαυτό κάτω από τον άλλον
όχι από κάποια διάθεση νεωτερισμού
Αλλά για να μοιάζουν πειστικά
με μια ντάνα από πλαστικά ποτήρια

που λες αγαπημένο υποκείμενο
όλα τα πρωινά καβγάδιζαν οι εαυτοί
παραφερόνουσαν παίζανε μπουνιές
αυτή η λεπτοκαμωμένη Βερενίκη κι αν είχε υποφέρει με δαύτους
σάκο του μποξ την είχαν κάνει
όμως σαν έπεφτε η νύχτα
η κολεκτίβα του εαυτού μου φίλιωνε
τσούγκριζε τη Θεία Κοινωνία κι ύστερα
όλοι μαζί τη λειτουργούσανε την ψαλμωδία
τώρα θα ‘ρθεί, τώρα θα ‘ρθεί
σταυρώσανε την προσμονή

κι η προσμονή μου πλήθαινε αγαπημένο υποκείμενο
η προδοσία άπλωνε με τόσους εαυτούς
κοπάδιαζε ο πόνος

*Από τη συλλογή “αμπερλουδαχαμίν”, Εκδόσεις Υποκείμενο, 2016.
**Το απόσπασμα είναι συνέχεια αυτού του δημοσιεύματος: https://tokoskino.me/2018/05/21/σαμσών-ρακάς-αμπερλουδαχαμίν-ένα-εγχ/