Κανείς δεν ξέρει πια τι είναι η αγάπη.
Κανείς δεν ξέρει στον Θεό τι συνέβη
Μετά τα μεσάνυχτα οι λεσβίες και οι αδελφές
Σαρώνουν τους κακόφημους δρόμους,
Όπως οι σπειροχαίτες έναν εκφυλισμένο εγκέφαλο.
Οι απατεώνες έχουν ξεκουμπιστεί από την πόλη.
Αναπολώ τις ώρες που πέρασα
Μιλώντας μαζί σου για τις ηλιθιότητες
Του κόσμου που καταρρέει και τις βαρβαρότητες
Της φυλής μου και της δικής σου,
Ενώ οι άρρωστοι, οι διεστραμμένοι, οι παραμορφωμένοι,
Ήρθαν και πήγαν, και τους έφτιαξες,
Και τους παραμύθιασες και τους συγκλόνισες,
Και τους ξαπόστειλες με μια μικρή γεύση
Ηλεκτρικής ζωής από τις άκρες των δακτύλων σου.
Ποιος θα μπορούσε ποτέ να ξεχάσει το προσηνές κορμί σου,
Ή την αίσθησή σου τη γαλήνια;
Ή τον χαμογελαστό σου έρωτα;
Υποθέτω ότι το άγγιγμά σου κράτησε πολλούς άντρες
Όσο ήταν δυνατόν στα λογικά τους.
Κάθε ώρα αυτό το άγγιγμα όλο και λιγοστεύει στον κόσμο.

*Μετάφραση: Σ.Θ.