Οι φίλοι μου γράφουν σπάνια.
Συνήθως στροβιλίζουν το κεφάλι τους
Φουρφούρι σε ανεμοστρόβιλο.
Κερνάνε ποτά στις εξόδους κινδύνου
Περνάνε ανάμεσα από τζάμια
και ύστερα απορούν για τις πληγές τους.
Στο τέλος πάντα θυμούνται.
Οι φίλοι μου μιλούν σπάνια
για τον εαυτό τους.
Τον αρπάζουν σφεντόνα
ρίχνουν το αστέρι τους
το θάβουν χωρίς τιμές ή κάποιο κτέρισμα
και μόλις σχολάσουν από την δουλειά,
τότε ίσως στο τέλος της ημέρας
τον θυμηθούν.
Οι φίλοι μου εκφράζουν
τα συναισθήματά τους αλλιώς.
Νιώθουν τον παλμό του σύμπαντος
Κι ας τραγουδάνε φάλτσα.
Εσύ θα πεις ξοδεύονται
εγώ θα πω αφιερώνονται
σε κάτι που και εγώ
Ενώ συμμετέχω, δεν κατανοώ
Μα νιώθω και εκπροσωπώ.

*

Δεν ήρθε ακόμα ο καιρός
που θα κοιτάξουμε κατάματα τον ήλιο,
να είμαστε σίγουροι για τον κόσμο.
Δεν είναι μακριά αλλά δεν ξέρω
κι αν φτάσουμε ποτέ.
Εύκολα χάνεται κανείς σήμερα
στα αλισβερίσια της ανάγκης.
Προς το παρόν ψάχνω τα μάτια σου
μέσα σε τούνελ τυφλό.
Λέω ένα τραγούδι γήινο
που εσύ δεν το θυμάσαι πια
και όταν δείξω τα αστέρια
Με κυνηγάνε οι φακοί.
Αν ρωτήσουν τι γράφω
ανοησίες θα τους πω.
Αφού τα λόγια
μόνο για θάνατο προφέρονται.