Μαρία Πανούτσου, Πέντε ποιήματα

Timeless

Ανούσιος ευαγγελιστής
ξαγρύπνια άστολη
κορύφωση υποταγής
υποσχέσεις στον κανένα
τίποτα νέο
ένας βηματισμός προς τα εμπρός
ένας προς τα πίσω

έτσι έβλεπε την φύση των πραγμάτων
και λέξεις από ξένη γλώσσα την συντρόφευαν
μέχρι που έφτασε στην πόρτα του σπιτιού της
και όλα ήταν όπως πριν.

*

Για ένα απόγευμα

Θρυμματίζει ένα μικρό ξερόψωμο
με νευρικότητα και ραθυμία
ονειρεύεται εποχές με άλλη άνοιξη

του έτους με ρυθμό χορευτικό
οι θόρυβοι κρύσταλλοι στα δάκτυλά της
το βλέμμα όλα τα μαζεύει με ζέση

η πλούσια σοδειά από γεγονότα την κούρασαν
όπως τα συναισθήματα που μαγκώθηκαν σε δωμάτιο μικρό
κι όμως ο χρόνος είναι δικό της αρκεί να περπατήσει πάνω του.

*

Το βιβλίο

Εκείνη η πεταλούδα της το είπε
κι ο γκιώνης και η δεκοχτούρα
και το τριζόνι
μα ήταν πιότερο μια μουσική παρά μηνύματα
κι όμως σημάδια κραύγαζαν
και ο μετρονόμος πέρα δώθε πέρα δώθε

μετά από όλα αυτά έκλεισε το βιβλίο
και απομακρύνθηκε από την βιβλιοθήκη.

*

Μια άλλη ματιά

Ήθελα  να γίνω μυρμήγκι  για  ένα βράδυ
Να δω τις αντοχές μου και  την ζωή με άλλα μάτια
Να δω τον κόσμο μια ελάχιστη αναπνοή  πάνω απ’ το χώμα
Να δω τις σταγόνες της βροχής καθώς διαθλώνται γύρω μου
Το χιόνι καθώς το αντικρίζω μέσα από την φωλιά μου
Το πάτημα του ανθρώπινου παπουτσιού να με συνθλίβει

*

Μου έδωσε μια ιδέα…

Συμφωνώ με τις αρκούδες
στο κρεβάτι μου λοιπόν
όταν κάνει κρύο
όταν δεν έχω σοκολάτα
όταν δεν περιμένω το τίποτα
όταν έξω έχει ψιλόβροχο
τον ύπνο του δικαίου

26/7/24

One response to “Μαρία Πανούτσου, Πέντε ποιήματα

  1. Μια άλλη ματιά

    Ήθελα  να γίνω μυρμήγκι  για  ένα βράδυ
    Να δω τις αντοχές μου και  την ζωή με άλλα μάτια
    Να δω τον κόσμο μια ελάχιστη αναπνοή  πάνω απ’ το χώμα
    Να δω τις σταγόνες της βροχής καθώς διαθλώνται γύρω μου
    Το χιόνι καθώς το αντικρίζω μέσα από την φωλιά μου
    Το πάτημα του ανθρώπινου παπουτσιού να με συνθλίβει.

    Να δειτε το πατημα του ανθρωπινου παπουτσιου να σας συνθλιβει;

    Το πατημα του ανθρωπινου παπουτσιου να σας συνθλιβει;

    Πηδω απο το μπαλκονι! Να γλυτωσω απο μια κοινωνια, που, οντως, καθημερινα, ηδονιζεται, απο το, να την συνθλιβουν τα πατηματα της μποτας των πλουσιων. Απο μια κοινωνια που ακομη και οι ελαχιστες, ιδιαιτατες εκφανσεις της, εκεινες της τεχνης, οι αισθαντικες!!!!! Οραματιζονται το πατημα του ανθρωπινου παπουτσιου να τις συνθλιβει!

Leave a comment