ΜΕΘΩΝΗ

αχ όμορφε Μωρηά,
αφ’ ότου σ’ άφησα δεν σε ξανάδα πια

κύκλος η ζωή
ηρώων μνήμης και μνήμα συνείδησης
σκούζει σαν τζίτζικας
και ως ο μέρμηγκας κλέβει
καθώς φύλλο δεν κουνιέται
και η ανάσα λειψή καλοκαίρι
ζητιανεύει ζωή – τετράγωνη λογική
με μουσικές χτισμένες σε ήχους αυτοκινήτων
και ψιθύρους παιδιών
παίζει
σπάζει τις πλάκες
της πλατείας στη Μεθώνη
μάς κερνά πετιμέζι
καλαματιανό γλυκό ρακί
λουκούμι και νερό
παίζει
και στη χαρά μας βάζει φτερά
στα πόδια καὶ πετά πάνω απὸ τα κάστρα
προς τις θάλασσες του Μωρηά 

*

ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ

της Κ. Τζ.

τα λόγια πνίγηκαν στην ομίχλη

η φωνὴ του ανθρώπου ψάχνει να βρεί
γλώσσα να μιλήσει ἵνα ἐν ώσιν
δεν ακούγεται τίποτα – χαράζει
τα γύρω βουνά τρίκορφα πλημμυρίζουν σιωπή

κινούνται σκιές και χάνονται στα τείχη
στο μοναστήρι των αγίων Αυγουστίνου και Σεραφείμ
διωρίδος ὁ ήχος τῆς καμπάνας – οπτασία
μόλις που βλέπω
αφήνομαι στὸ έλεος το νέο ξημέρωμα 

*Από τη συλλογή “Αλ-αγωνία”, έκδοση “Δυτικές Ινδίες”, Ιανουάριος 2017.