Πρησµένα µάτια.
Φαγούρες.
Καφετιά σηµάδια στο σώµα.
Δαγκωµένα νύχια και σπασµένα µαλλιά.
Κρίσεις ακατανόητες.
Σηµάδια.
Από πληγές.
Όχι απλές.
Από αυτές που τα αφήνουν
Τα σηµάδια.
Αυτά ή άλλα.
Κάποιος είπε µια φορά
“o χρόνος γιατρεύει τις πληγές”.
Βλακείες.
Ποιές πληγές γιατρεύει ο χρόνος;
Ήξερε τι θα πει πληγή καν;
Δεν καταλαβαίνω αυτή τη βλακεία.
Εµένα το σώµα µου µου έµαθε.
Πως οι πληγές κλείνουν
και αναρρώνουν και περνούν.
Ναι.
Αλλά αφήνουν σημάδια.
Όσο βαθύτερη πληγή
τόσο µεγαλύτερο το σημάδι.
Από µικρό παιδί, έτσι.
Έπειτα, ο χρόνος
τρέχει στη χαρά
και κοκκαλώνει στον πόνο
κολλάει σαν τους λεπτοδείκτες σε ρολόϊ με
τελειωμένες μπαταρίες.
Και αν δεν βρεθεί κάποιος να αλλάξει μπαταρίες
ξέρεις, θα συνεχίσει να δείχνει την ίδια ώρα.
Για πάντα.
Η πόλη που περπατάμε χτίστηκε να µας πνίγει.
Να µας γεµίζει
πληγές και σημάδια.
H μάνα κι ο πατέρας;
Η μάνα κι ο πατέρας
λυπάμαι, μα δεν τα κατάφεραν.
Μας έμαθαν στην καταπίεση και στην τοξικότητα.
Εθιστήκαμε κι εμείς στο τέλος.
Μεγαλώσαμε σε σπίτια κλουβιά.
Και, ξέρεις, δεν φταίει µόνο η µάνα κι ο πατέρας.
Τα σπίτια χτίστηκαν για να είναι κλουβιά.
Και δεν µας χώρεσε ο τόπος.
Δεν μας χώρεσε ο τόπος.
Και βγήκαμε έξω να σπείρουµε τη Ζωή.
Και βρήκαμε κι άλλους. Σαν κι εμάς.
Συνέχισαν να μας πολεμούν και να μας τους παίρνουν
από κοντά μας.
Να αυτό ήταν κάπως δύσκολο,
ήρθαν οι κανίβαλοι και μας κάρφωσαν ένα μαχαίρι στα
σημάδια από τις παλιές πληγές.
Αυτό πόνεσε πολύ.
Αλλά εντάξει, έμαθες πια.
Από κάθε μάχη σου έμειναν δυο πράγματα
Άνθρωποι και καταφύγια.
Είναι κάτι.
Οι πληγές έκλεισαν πάλι αλλά τα σημάδια που έμειναν
είναι πια πιο μεγάλα από πριν.
Αλλά δε μάσησες.
Πάλεψες να ζήσεις.
Αυτό το κατάφερες.
Λες και είναι λίγο.
Ή απλό.
Και τώρα παλεύεις για να ζήσεις µε τα σηµάδια.
Κι αυτο θα το καταφέρεις.
Έτσι πιστεύω.
Σου αρέσουν οι αγκαλιές πολύ.
Θα αγκαλιάσεις και τα σημάδια σου.
Μόνο να, µια αρχή είναι να τα µοιραστείς.
Μέσα από αυτές τις λέξεις
εμείς βρήκαμε τον τρόπο
να σκάψουμε βαθιά
μέσα μας.
Και μέσα στους γύρω μας.
Είναι κάτι.
Και είναι κάτι πολύ, εδώ που τα λέμε.
Σε αυτές εδώ τις λέξεις
βρίσκαμε εμείς πάντα διεξόδους.
Κάποτε από τα ίδια μας τα σπίτια
σήμερα από αυτόν τον κόσμο
που μας γεμίζει σημάδια
και εδώ που τα λέμε
μοιάζει με εκείνα τα σπίτια.
Ή μάλλον το ανάποδο.
Και λέω “εμείς”
γιατί όσο τις μοιράζεσαι, θα το δείς πως είναι κι
άλλοι.

*Από την υπό έκδοση συλλογή “σημάδια”, εκδ. Δυσήνιος Τύπος, Πάτρα.