Σάμπως τα κλίματα πια δε μας αγαπούν
Κρύωσε μες στα βλέφαρα το βλέμμα
Τ’ αγαπημένα δέντρα δεν μπορούν να πουν
Θροΐζοντας το λυπημένο ψέμα.

Σάμπως να γίναμε λιγάκι βαρετοί
Στους ανθρώπους, στενέψανε οι τόποι
Είναι που κρύωσε ο καιρός σαν αρετή
Και θέλουνε να κλάψουν οι ανθρώποι

Σάμπως θα βρέξει απόψε στην ψυχή
Κοιτάτε των πουλιών τη λιτανεία.
Είν’ επικίνδυνη, ξέρετε, η βροχή.
Να πάρετε μια εσάρπα, Ουρανία!

Σάμπως θα φύγουμε αύριο την αυγή.
Θα θέλατε να πάρουμε το πλοίο;
Θα αποχαιρετούσαμε τη γη
Στης θάλασσας το πράο μεγαλείο.

Θα’ ταν ωραίο να’ χα δύο φτερά,
Να τ’ άπλωνα κι ας μην πετάξω
Σαν θα ‘ρθουν τα λυπητερά
Θα βρω μαξιλάρι για να κλάψω;

*Από την έκδοση “Γραπτά”, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1986.