Δεν έχω τι να σου γράψω· οι
λέξεις ελευθερώθηκαν από μένα, πίσω
από εκείνο το βουνό

που τ’ ανεβαίνουν οι θελήσεις μου
για να βάλουν τη σημαία τους
στην κορυφή του, μα

κάτω από την περπατησιά τους δεν
ανθίζει τίποτε, τα ξερόχορτα σπάνε
και με ξεκουφαίνουν

οι μνήμες μου ανασύρουν μια φωτιά
στα περιβόλια της Μαρτιάς
κι ο Χριστός σταυρώνεται μπροστά μου

καθώς βάζω την ελιά στο στόμα μου
ή όταν σηκώνω το φουστάνι μου
κάτω από τον πιο γέρικο κορμό
για να με πάρεις

δοκιμάζομαι κι αργοπεθαίνω
από τη δύναμη του ελέους
μην πιστεύεις τίποτε, ψιθυρίζεις στο αυτί μου,
μόνο εγώ σ’ αγαπώ

τα χέρια, αυτά τα χέρια δεν τα κατάλαβα ποτέ
τραγουδώ από μέσα μου την αφή
με ριγώ, με ζεσταίνω
κάθε τώρα με ετοιμάζω για σένα

και στο στήθος μου χορεύει ένας σταυρός,
από τότε που με βαφτίσανε
με το όνομα, ύπαρξη,
ας είναι οι λέξεις αγύριστες, δικές μου
σε ξένο τόπο