ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΟΧΤΩ

Μετά τη δεύτερη δεκαετία της ζωής μου ανέπτυξα τον δεύτερο ομφάλιο λώρο μου.
Σε αντίθεση με τον πρώτο, αυτός δεν κόβεται
και έχει γλυκιά γεύση.
Έχει τυλιχτεί μια δυο φορές γύρω απ’ τον λαιμό μου κατά λάθος,
αλλά έχει γλυκιά γεύση
και του το συγχώρεσα όλες.

Το όνειρο που έσπαγε η μύτη μου στα δύο μπροστά απ’ τον καθρέφτη
με έκανε να καταλάβω δύο πράγματα.
Το ένα,
πόσο δύσκολο μου είναι να κοιτάω εμένα.
Το άλλο,
ότι όσο πιο κοντά είναι κάτι στη μούρη σου,
τόσο πιο πολύ πονάει αν σπάσει.

Ρίχνω άδεια για να πιάσω γεμάτα
και πέφτω άδεια, μήπως και γεμίσω κάπως στη διαδρομή του γυρισμού.

Φέτος θα σπάσω διαφορετικά από πέρυσι.
Θα κάνω παραπάνω φασαρία και θα το μάθει όλη η πόλη.
Από τα σάλια που θα ρίξουν πάνω μου, θα διαλέξω τα χειρότερα και θα κολυμπήσω μέσα.
Μέχρι να γλιστράω τόσο που να μην ξανακολλήσω πουθενά.

Ρίχνω άδεια για να πιάσω γεμάτα
και τα γεμάτα είναι πάντοτε γεμάτα σκατά.

*

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ

Όσο λιγότερο τόσο πιο λίγο
και όσο περισσότερο τόσο πιο πολύ.
Κάτι να κουνήσει τα γρανάζια σου
προς αποφυγή της μάλλον επιθυμητής ακινησίας.
Και σαφώς,
η λέξη που μόνο η φίλη σου τόλμησε να πει
–και με καμάρι μάλιστα–
γιατί εσύ όταν την είπες αρρώστησες και δεν γινόσουνα καλά,
μέχρι να την πάρεις γράμμα γράμμα όλη πίσω.
Το είχες πει και πιο παλιά, το πιγούνι σταμάτησες να το στηρίζεις στο παράθυρο.
Όχι γιατί δεν έχεις τι να δεις,
αλλά για να μη δεις αυτό που έχεις.
Και άλλωστε,
όσο λιγότερο τόσο πιο λίγο
και όσο περισσότερο τόσο πιο πολύ.
Και μπράβο και στη φίλη σου
και σ’ εσένα κρίμα.

*Από το teflon.wordpress.com