ΞΥΠΝΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΓΩΝΙΑ

Τα πουλιά έδωσαν την ημέρα
λίγο προτού χαράξει
και η είδηση ότι ξεκίνησε
να κινείται ο κόσμος,
από το σκοτάδι στο φως,
κύκλωσε το τετραγωνισμένο
πρωινό μετά τον ξένο ύπνο.
Δεν αρχίζω για να επιθυμήσω
αλλά για να διατηρήσω
με στεφάνι την επιθυμία εκείνη.
Η συνήθεια με συνδέει με τον κόσμο.
Γράφοντας σε έναν φορητό
υπολογιστή, από άλλα θρανία,
παράθυρα, τοπία,
νιώθω πως τελικά μπορώ κι εγώ
να κουβαλάω εμένα,
όταν δεν με χρειάζονται,
για να αποδώσω το πένθος
της πρώτης προσωπικής επιθυμίας.

*

ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΕΚΕΙΝΕΣ

Όταν εκείνοι φεύγουν, τα δώρα σου
επιστρέφονται, για να διαβάσεις
ξανά τις λέξεις που τους αφιέρωσες.
Όταν οι φωνές εκείνες ξαποσταίνουν
κάπου στο μυαλό σου, στη λίμνη
με τις αγριόχηνες, θυμάσαι
τις αντιδράσεις τους, όσα δεν έρχονται
μπροστά σου με ζέση, φλόγα, όρεξη.
Εσύ είσαι τώρα το δώρο,
το απόθεμα των λέξεων και ο βήχας,
αυτό που μένει σε έναν κόσμο άδειο
από την παρουσία τους.
Πολλοί θα μεριμνήσουν για σοφίες·
μαζί τους κι εγώ πρέπει
να συμφωνήσω, όπως συνηθίζεται,
αλλά έχει πλέον αλλάξει ο τρόπος
να προκαλώ τα καλέσματα.

*Από τη συλλογή “Υδρούσα – Οφιούσα”, εκδ. Κέδρος 2021.