«Όλος ο αγώνας του εξανθρωπισμού
-όλος όμως-
έγκειται στο να πάψουμε να αφηγούμαστε
ο ένας τον άλλον
σύμφωνα με τις δικές μας ναρκισσιστικές ανάγκες
Έγκειται στο να δεχτούμε και να σεβαστούμε
το άγνωστο του άλλου.
Το δικό του απαράβατο εσωτερικό σύμπαν
που δεν αξίζει λιγότερο από το δικό μας
Και που είναι αδύνατον
να το κλείσουμε σ ’ένα κουτί
και να το περιφέρουμε σαν αντικείμενο»

*

Ο κόσμος όπως είναι
όχι όπως φανταζόμασταν
ότι είναι
όχι όπως θα θέλαμε να είναι
Όχι, ενδεχομένως όπως θα «έπρεπε» να είναι
Ανάγκη να ζεις σ’ έναν κόσμο
όπου δεν υπήρξε θέση για σένα
ένα κόσμο που δεν σ’ ονόμασε ποτέ
Και όμως εσύ
ανέκαθεν άκουγες
ανέκαθεν γνώριζες
το αληθινό σου όνομα
Κάτι που δεν σου συγχώρεσε κανείς

*

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ

Περπατάς αμέριμνη γιατί βρήκες επιτέλους
την πόρτα προς ένα ξέφωτο
κοιτάζεις τον ουρανό τα πουλιά
η απεραντοσύνη σε διαλύει σε χρυσό φως
αναπνέεις στο ρυθμό της
και ξαφνικά…σκουντουφλάς…
Κενό.
Μια λακούβα, μια ρωγμή, μια άβυσσος
και πέφτεις, πέφτεις σ’ έναν άλλο κόσμο
παλαιό, με τους δικούς του αυστηρούς
κανόνες ηθικής και υποκρισίας
Αυτόν, τον γνώριμο, που χρειαζόταν ανέκαθεν
το θάνατό σου για να υπάρξει
Αόρατη ξανά. Αόρατη ολοκληρωτικά
Αρπαγμένη από τις δαγκάνες όλων των
παρερμηνειών
όλων των ρατσισμών
χωρίς το ελάχιστο έδαφος για την
ανάσα του πραγματικού
-βλέπω μόνο τη δόνηση του αγέρα
Η όραση ως εγρήγορση
Η όραση ως παρουσία
Ακούω μια γλώσσα εξωανθρώπινη
Σπάω τα όρια της αντίληψης μου
και κοινωνώ με το άγνωστο άλλο