Κολάζ: Kurt Schwitters, cigar
Τ’ αγόρια με το υπομειδίαμα κάτω από τα μουστάκια
στα πιο ασόβαρα αστεία
και το τρανταχτό γέλιο στις μεταμεσονύκτιες παρέες
τ’ αγόρια με την υπόκωφη θλίψη στις σόλες των παπουτσιών τους
σαν σαξόφωνο στη Τοσίτσα
που γυρνάγαν σπίτι με τα πόδια
και σηκωμένο γιακά στο ψιλόβροχο
αυτά, που βαστάγαν όρθιο τον εαυτό τους
κορμός αγέρωχος
κι ας μέσα τους κατέρρεαν
που γράφαν ελεγείες σάτιρες και δεκαπεντασύλλαβους
παίζανε στα δάχτυλα τις πιο πολύπλοκες έννοιες
αλλά χάναν τα λόγια τους
εκεί που θέλανε πιο πολύ
τ’ αγόρια που κρυφά ελευθέρωσαν το θήραμα
και δώσαν μάχη για κάθε χαμένη μάχη
ποτήρια ξέχειλα
σπασμένοι κώδικες
που δεν βγάλαν άχνα
μόνο βάλαν να παίζει το lay, lady, lay
σε ένα γρατζουνισμένο υπόγειο
εκείνα τ’ αγόρια με την ψηλαφητή ζεστασιά στο βλέμμα
σαν μαντέμι στο Πάπιγκο
κείνα κει
που χουν το ίδιο σοβαρό ύφος
ίδιο, όταν σε παίρνουν από το χέρι να σε περάσουν
από το φλεγόμενο οδόφραγμα μια στιγμή πριν το πέσιμο
ίδιο, όταν πιάνουν τις άκρες ν’ απλώσουν
τ’ άσπρα σεντόνια στη λιακάδα
ίδιο, όταν είναι μέσα σου
και ψάχνουν τα μάτια σου
Για εκείνα λέω
To Koskino 
Εικονοποιίας επινόηση ( επινόηση, που, πάντα, με το ιδιάζων ερωτοτροπεί ), την μορφή θέλγει!
Όμως, το παρηγορητικά ευγενικό μήνυμα του περιεχομένου του παραμυθιού δεν θεραπεύει την κατάθλιψη ( επιεικώς, αναφέρω την λέξη, – κατάθλιψη – , διότι η κατάθλιψη από την οποίαν διακατέχομαι,
μου αφαιρεί την όρεξη, την γραφή να συνεχίσω ), δεν θεραπεύει, επαναλαμβάνω, την κατάθλιψη εις την οποίαν τα αγόρια, εδώ και χιλιάδες χρόνια, το ανθρώπινο είδος έριξαν.
Εικονοποιίας επινόηση, που, πάντα, με το ιδιάζον, ερωτοτροπώντας, την μορφή θέλγει!
Όμως, το παρηγορητικά ευγενικό μήνυμα του περιεχομένου των ανδρικών παραμυθιών δεν θεραπεύει την κατάθλιψη ( επιεικώς, αναφέρω την λέξη, – κατάθλιψη – , διότι η κατάθλιψη από την οποίαν διακατέχομαι, μου αφαιρεί την όρεξη, την γραφή να συνεχίσω ), δεν θεραπεύει, επαναλαμβάνω, την κατάθλιψη εις την οποίαν τα αγόρια ( με την έννοια του αρσενικού ), εδώ και χιλιάδες χρόνια, το ανθρώπινο είδος έριξαν.
Εικονοποιίας επινόηση, που, πάντα, με το ιδιάζον, ερωτοτροπώντας, την μορφή θέλγει, αφομοιώναντάς την.
Όμως, το παρηγορητικά ευγενικό μήνυμα του περιεχομένου των ανδρικών παραμυθιών δεν θεραπεύει την κατάθλιψη ( επιεικώς, αναφέρω την λέξη, – κατάθλιψη – , διότι η κατάθλιψη από την οποίαν διακατέχομαι, μου αφαιρεί την όρεξη, την γραφή να συνεχίσω ), δεν θεραπεύει, επαναλαμβάνω, την κατάθλιψη εις την οποίαν τα αγόρια ( με την έννοια του αρσενικού ), εδώ και χιλιάδες χρόνια, το ανθρώπινο είδος έριξαν.