ΜΟΧΘΟΣ

Συντρίμμια

Αγαπώ αυτά τα πνεύματα
Που οι άλλοι αποφεύγουν και δείχνουν με το δάχτυλο,
Ή τα φοβούνται και καμουφλάρουν την ψυχή τους-
Αυτά τα ερείπια,
Όπου η Ελευθερία κατοίκησε για μια ώρα μόνο
Και πέρασε σαν φλόγα,
Καίοντας συθέμελα αυτό το τόσο μικρό σπίτι.

*

ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ

Όνειρα

Οι άνθρωποι πεθαίνουν…
Τα όνειρα απλώς αλλάζουν κατοικία.
Δεν μπορείς να τα στήσεις στον τοίχο
Και ήσυχα να τα θάψεις στο χώμα,
Και να μην ξανακούσεις γι’ αυτά…
Όσο βαθύς κι αν είναι ο λάκκος και παχύ το χώμα-
Σαν βλαστάρια από το παρελθόν
Που φύλαξαν ένα ιερό ρόδο κάτω από την παγωνιά
του κόσμου-
Τα όνειρα θα βγουν στο φως.

*

ΤΑ ΝΕΑ (Πάσχα 1916)

Λογοκριμένα ψέματα μιμούνται την αλήθεια…
Λογοκριμένη αλήθεια χλωμή όσο κι ο φόβος..
Η καρδιά μου ζωντανή καμπάνα που χτυπά…
Αλλά μόνο οι νεκροί ακούνε…

Η καρδιά μου μοιάζει με μια μητέρα-πουλί
Που γυρίζει σε κύκλους, όλο και πιο ψηλά στον
ουρανό,
Και η φωτιά στο δάσος
Κυκλώνει το δέντρο που έχει χτίσει τη φωλιά της.

Η καρδιά μου μοιάζει με τον εραστή που ματαιώθηκε
Από ένα σπασμένο σκαλί-
Δίνουν μάχη αυτή τη νύχτα στην οδό Σάκβιλ
Κι εγώ δεν είμαι εκεί!

*Από το βιβλίο “Το σώμα που πονά / Ο καθρέφτης του κόσμου”, εκδόσεις Κείμενα, Αθήνα 2023. Μετάφραση: Ελένη Χατζή.