Είναι που κάθε λίγο τα νέα
αχνίζουν μαύρες πτωματοσακούλες
σ’ αφρίζοντα κανάλια
είναι που η θάλασσα
δεν μπορεί να πάρει τη θέση της μάνας
κι ας της δίνεται αυθαίρετα
είναι που δε – θέ – λω
εκεί που τα νερά θα ‘ναι κρυστάλλινα
να φανούν τα μάτια μιας κόρης
κι ενός γιου
– τρέμω
μην είν’ μελιά
σαν της αδελφής μου.