Με κοιτούσε γιά λίγα λεπτά άφωνη.
Πλησίασε χτυπώντας με τόν δείκτη τού χεριού της τό στήθος μου
“νομίζεις
πώς μπορούμε εγώ κι εσύ
όλοι αυτοί οι άνθρωποι γύρω μας
νά έχουμε ένα συλλογικό μέλλον
χωρίς νά πέφτει επάνω μας
έστω και μία αχτίδα
από τό φώς τής Ουτοπίας;
Ποιά κοινωνία
ποιός άνθρωπος
μπορεί να επιβιώσει
χωρίς νά βλέπει
έστω καί μία αχτίδα
από τό φώς τής Ουτοπίας;”
Έσκυψε το κεφάλι της
καί ψιθύρισε
“ακόμη κι αν δεν υπάρχει
η γαμημένη Ουτοπία
ακόμη κι αν ξεμείναμε από αυτή, εξαιτίας τών τρόπων
πού καταλαβαίνουμε καί ζούμε τή ζωή μας,
πάντα πρέπει νά τή δημιουργούμε μόνοι μας,
να τη βάζουμε σάν φώς στη ζήση μας”

Θεσσαλονίκη, 2019