Στο διπλανό τραπέζι ενός καφενείου
Στη διπλανή καρέκλα ενός θεάτρου
Στη διπλανή μου θέση στο λεωφορείο
Ο μπροστινός μου στή γωνιά του κινηματογράφου

Τρία πρόσωπα σ’ ένα δωμάτιο
Όταν ο ήλιος έπεφτε στό πάτωμα
Τρία πρόσωπα συγκοινωνούντα
Ήταν στο βάθος ένα

Γαλανά μάτια με τυλίγανε
Όπως τυλίγει ο ούρανός τη θάλασσα
Όπως τυλίγεται σ’ ένα βουνό ένα σύννεφο
Όπως ξετυλίχτηκε η ζωή μου

Τρία πρόσωπα που αλέθανε
Τη μοίρα μου μ’ ένα καλάμι
Το κίτρινο και το πράσινο
Μαχαίρωσαν το κόκκινο για να το κάψουν…

(Μέσα μου ένας ΝΑΝΟΣ ψήλωνε
Ψήλωνε ώσπου να χαθεί στα σύννεφα
Μέσα μου ένας ΓΙΓΑΣ μίκραινε
Μίκραινε ώσπου νά χωθεί στο χώμα)

Πίσω από μια κουρτίνα κόκκινη
Κρυφάκουγε ο άνθρωπος του πλήθους
Έβλεπε ό.τι γινόταν μέσα του
Μα τίποτα δεν καταλάβαινε

Τό μυστικό της Αλχημείας είναι πώς
Ν’ ανάψης στην καρδιά ένα φως
Που να την καίει σιγά σιγά
Ώσπου να γίνει θαλασσιά

Μέσα στο ήλεκτροφώτιστο δοχείο
Η αλήθεια ανάβλυζε σαν νερό
Απ’ την πηγή του εαυτοϋ της
Η αλήθεια που αγαπούσα με φανατισμό.

*Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Τραμ”, Δεύτερη Διαδρομή, Δεύτερο Τεύχος, Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβρης 1976, σελ. 131. Η εικόνα της ανάρτησης δημοσιεύτηκε στην ίδια σελίδα.