Για το φως θέλω να γράψω

Το κίτρινο, έξω απ’ το παράθυρο.
Το φως που σε έλουζε, θυμήσου,
κοιμόσουν φωτοστόλιστη, φωτολουσμένη με τις αποχρώσεις όλες
στόμα γεμάτο χρώματα να θαμπώνουν.
Να φανερώνουν το κάλλος.
Να γνωρίζω, να αναγνωρίζω και να αγαπώ
«εκ του οράν τίκτετοα το εράν»
Το ημίφως τρομάζει. Αλλάζει τα σχήματα.
Αντικείμενα διάφορα παίρνουν διάφορες διαστάσεις.
Το σκοτάδι παρηγορεί. Για λίγο.
Γνωστή παρελθοντολάγνα και νοσταλγοποιός
ανατρέχω σε παλιές σημειώσεις.
Σφάλμα μέγιστο που ανακατεύω στιγμές.
Πρέπει να ξαποσταίνουν κι αυτές.
Για το φως που αποκαλύπτει και καταστρέφει.
Επί φωτός βλέπουσα μέχρι το τέρμα.
Δέρκομαι πια.

***

Εξυψώνω και στρέφομαι προς τα πάνω

γύρισμα προς τα μέσα και ανάταση προς τα πάνω
«τρέχα», μου έλεγες,
«μη σταματάς, πρέπει να πάρει μπόι ο πολύχρωμος δράκος»
να ακουμπήσει Θεό και να καθαρίσει
κάθε μέρα κι από λίγο, μεθοδικά
μην τον αγνοήσεις ούτε λεπτό, θα σε κάφει με την ανάσα του φωτιά
εκ των έσω θα παλέψεις
κάθε μέρα κι από λίγο, μεθοδικά
πρέπει να σηκώσεις σκόνη
να δημιουργήσεις σπείρες στην άμμο, απ’αυτές τις χιλιάδες
τότε θα τον δεις να βγαίνει από τον βυθό
για καυτή ανάσα.
θα έχει αλάτι στις τρύπες του, αλάτι στις πληγές του
είσαι όμως άνθρωπος, αναπηδάς και βλέπεις
να αναπηδάς και να βλέπεις, μη σταματάς.
«στην απέναντι κορφή του δράκοντα η ράχη
και η βραχομουσούδα του ρουμπίνια μάτια να’χει».

*Από τη συλλογή «το άλφα του βαλσάμου», εκδ. Provocateur, 2018.