Nedret Sekban, Zenya, 2003

Και πώς να λησμονήσω
τα μάτια σας τα χαμένα
και πώς να λησμονήσω
τις νύχτες
όταν τα δικά μου έκλειναν
και τα δικά σας
παρέμεναν ανοιχτά
όταν από το φόβο
άνοιγαν τα μάτια των νεκρών
για να μας δώσουν αυτό το φως
που ποτέ δεν έσβησε
πες
πώς να λησμονήσω
*
Αν μου ’δίνες τα μάτια σου θα μπορούσα να φτιάξω
με το ένα μια βάρκα
με το άλλο το πανί
αν μου ’δίνες τα μάτια σου
θα μπορούσα να πάρω τους δρόμους της θάλασσας
της θάλασσας
που κλαίει
γύρω από την ξηρά
επειδή δεν έχει μάτια
επειδή δεν βλέπει
επειδή μόνο κλαίει
Σχίστηκαν τα μάτια
για να δουν
το κόκκινο πέπλο που μας τυφλώνει
σχίστηκαν τα μάτια
σαν ύφασμα
που την αλήθεια κρύβει

σχίστηκαν
*
Αφηγήσου μου την ιστορία
που στα μάτια σου περιδιαβαίνει
όταν τ’ ανοίγεις το πρωί
όταν ο ήλιος
βυθίζει τη φωτεινή του βελόνα
στα όνειρό σου

*Αναδημοσίευση από το περιοδικό Ένεκεν”, τεύχος 47, Ιανουάριος-Μάρτιος 2018.