Καημένε Κάντιε

Σιωπή
Ρυθμίστε
τα ρολόγια σας
Περνάει ο Κάντιος
Ο αδερφός του κρυφά τον κοιτάζει
από το τζάμι
Τον βρίσκει γερασμένο
και κυρτό
Καημένε Κάντιε μισός απόμεινες
μόνο και μόνο για να την πεις στον Χιουμ
Ούτε αγκαλιές ούτε φιλιά ούτ’ έρωτες
και σώμα ιδρωμένο
Πες μου
τουλάχιστον τις νύχτες αγγιζόσουν
ή ήταν κι αυτό νοούμενο

***

Το αυτί του καπιταλισμού πονάει Αίσωπε

Το ρ που τρυπώνει στον τόπο
και τον μετατρέπει σε τρόπο
ενοχλεί
Αυθαδιάζει
όπως κι ο θάνατος
που μοιάζει α
θάνατος
Το ξέρω
το έχουν πει κι άλλοι πριν από μένα αυτό
Η χρήση του στερητικού τσακίζει

Όμως αυτή η επανάληψη
Αυτή η ταλάντωση
της απεραντοσύνης
στη φθαρτή πραγματικότητα
το εκκρεμές μιας ενδεχόμενης ανατροπής
είναι –πώς να το κάνουμε– η μύγα
στο αυτί του λιονταριού

***

Ένα παραμύθι ενός από τους Γκριμ

Είσαι το δάσος
που μέσα του θα ’θελα
να ανθίσω
να χαθώ
να μην αφήσω ίχνη
και με βρουν

Κάνε όμως γρήγορα κάτι
κι εσύ γιατί τα πόδια μου
με γυρίζουν πίσω
κι είναι κοντά
ο δρόμος της επιστροφής

*Από τη συλλογή “Ντάλιτ”, Εκδόσεις Θράκα.