Μην πεις ποτέ σου δεν είν’ όμορφη η ζωή,

Όταν θα δεις το φως να χαμηλώνει

Όταν τα φύλλα τα ξερά θα πέφτουνε στα πόδια σου

Κι όλα τα σήμαντρα θα χαιρετούν τους ίσκιους,

Μην πεις δεν είν’ όμορφη η ζωή.

Ο λόφος θα ντυθεί με των ματιών σου την αχλύ,

Τα χέρια θ’ αγκαλιάζουν την επιτύμβια στήλη,

Και της φωνής σου το πουλί θα μένει πάντα σταυρωμένο.

Όμως μην πεις δεν είναι όμορφη η ζωή.

Της μέρας οι ήχοι δε θα φτάνουν ως τα χείλη σου τα ωχρά,

Ούτε οι ανοίξεις θα τραγουδούν κάτω απ’ τα βλέφαρά σου,

Μόνο ένα σύννεφο καμμιά φορά θα σε δροσίζει την αυγή

Κ’ ένα λουλούδι θα πενθεί μετέωρο τη σιωπή σου.

Χρόνια και χρόνια θα περάσουνε, μα εσύ να μη ζητήσεις

Το χρώμα σου να ξαναδείς μες των αγγέλων το σκιόφως,

Μη λησμονήσεις τ’ άσπρα τριαντάφυλλα,

Μην αμελήσεις τ’ουρανού τη γύρη,

Μην πεις…