Τρίζουνε τά πατώματα,
βαμμένα και μεγάλα.
Οι αίθουσες φοβίζουν.
Τα έπιπλα μόλις χωράνε
αλλού κι αλλού απομόναχα
κι αντίκρυ λες κι αναζητάν
τον άνθρωπο που χάθηκε
στο γύρισμα της σκάλας.
Κλειδί που λείπει.
Στο κομοδίνο μένουνε κλειστές
«η Ραϊσά» «η Ντεζιρέ» κι «η Παναγία
των Σλήπινς».

Μες στο υπόγειο νεκροί
και ζωντανοί κοιμούνται
αντάμα δούλοι και άρχοντες
μοιράζονται τη φτώχεια.
Τ’ άλλα δωμάτια βαρέθηκαν
όλες τις εποχές να μένουνε
τα πράγματα σαβανωμένα.
Έξω η φύση σκηνικό.
Κηδεία μες στο σπίτι.
Μα στα συρτάρια με τις σελίδες τους υγρές
«η Ραϊσά» «η Ντεζιρέ» κι «η Παναγία
των Σλήπινς».

Πέθαναν όλοι χάθηκαν
τα έπιπλα πουλιούνται.
Κανείς στα πρόθυρα
στην πίσω αυλή και στο λουτρο
κανείς. Γκρεμίζεται το σπίτι.
Μόνο που μένει ζωντανό
ακέραιο ξαναγυρνάει στο νου
στο στόμα σου όταν πλήττει
είναι οι τρεις μισοσχισμένες χάρτινες θεές
«η Ραΐσά» «η Ντεζιρέ» κι «η Παναγία
των Σλήπινς».

*Από τη συλλογή “Ανασκαφή”, Εκδόσεις Ίκαρος, 1984.