Κόσμος πάει κι έρχεται, χρόνια άπορα
μια μοίρα καρφωμένη σε παράλυτους αιώνες
στάχτες ποιητών περιπλανιούνται στους αιθέρες
σήμερα που η βροχή υποδύεται τη Μητέρα
όλων των μικρών ονείρων
μια λάσπη σκαρφάλωσε στα καμπαναριά
μια λιτανεία χωρίς να είναι γιορτή
αποκεφαλισμένα αγάλματα γέμισαν τα μουσεία
και πίσω απ’ το χαμόγελο ενεδρεύει η φθορά.
Αποτσίγαρα σε τασάκια χάρτινα, σκληρή η πίκρα
αυτών των στίχων που δύσκολα ξεδιπλώνεται
υπόγεια χωρίς πόρτα εξόδου.

Κίτρινη η πόλη σήμερα, σημάδι του πυρετού
γνώριμα χέρια στο κέντρο του τυφώνα
αμείβουν τους καιροσκόπους επιβήτορες
χαλάσματα γηροκομείων – η αφανής απώλεια.
Βρέχει πάλι, ο κήπος ακούμπησε στον τοίχο
επινοήσεις και τεχνάσματα στη σκιά της σελήνης
οι τύχες μας στις βουλές άλλων θεών.

*Από τη συλλογή “Ο Σκοπευτής της Μνήμης”, Εκδόσεις Στοχαστής, Αθήνα 2013.