Στέκομαι σ‘ ένα λιβάδι.
Τα κίτρινα στάχυα, παίζουν με τον αέρα
ο ήλιος, μοιάζει με φίλος, μα δεν είναι:
Κλείνει στην αγκαλιά του
τα μυστικά ενός αργού θανάτου.
Ένα παιδί γράφει μ‘ ένα ξύλο στο χώμα.
Δεν μπορώ να δω καθαρά τι γράφει,
μπορώ όμως να φανταστώ.
Κοιτάζω πιο πέρα!… Μια κηδεία!…
Ναι, είναι μια κηδεία…
Τρέχω να δω από κοντά…
Στο φέρετρο τρέχω να δω τον νεκρό…
Απίστευτο!
Ο νεκρός, είναι ίδιος εγώ.
Απίστευτο!
Ο νεκρός, είμαι εγώ…
Στέκομαι σ‘ ένα,λιβάδι,
αλλά, δεν είμαι εκεί.
Είμαι μέσα στο φέρετρο και στην κηδεία μου πάω.
Ας συγχωρεθούν οι αμαρτίες μου.
Αυτό είναι το τέλος.
Στέκομαι σ‘ ένα λιβάδι, αλλά δεν είμαι εκεί.

Πάτρα 1993