Με πόνεσε ο καιρός στα κόκαλα μου.
Κι ας λένε πως γιατρεύει τις πληγές.
Γυρνούσα σα τρελός στη γειτονιά μου.
Να γαληνέψω κάτι από το χθες.
Πετούσα μακριά την πετονιά μου.
Με πνίγανε χαράματα οι κραυγές.

Μα Τώρα βλέπω το σκοτάδι.
Και δεν φοβάμαι πια τον Άδη.
Εγώ κατάφερα να βλέπω δίχως μάτια.
Πέρασα ψέματα κι αλήθεια.
Μου ‘πανε ζήτα τη συνήθεια.
Μα δεν βαδίζουμε στα ίδια μονοπάτια.

*Από τη συλλογή “Ο τοξότης”, Εκδόσεις Όστρια.