Ελπίδα

Νερό σταλάζει
απ’ τον πάγο στη βεράντα:
κάτω απ’ το εκτυφλωτικό φως
ο μονότονος ρυθμός
λιώνει την καρδιά μου
εγκαίρως για την ανοιξιάτικη ώρα.

***

Όταν το φεγγάρι θρηνεί

Να με καλέσεις
Όταν το φεγγάρι θρηνεί
Για να μπορώ να κοιμηθώ στη σκιά του
Και να ονειρευτώ όλα εκείνα που ποτέ δεν ονειρεύτηκα:
μανιτάρια του χθες
να ξεφυτρώνουν ακανόνιστα
προκαλώντας τον χρόνο.

Δεν νομίζεις;
Είμαστε μήπως κιθάρα δίχως χορδές
απ’ την οποία δεν αναβλύζει ποτέ πραγματικός ήχος
αλλά η μελωδία της πλανιέται
παντού, αδιαλείπτως;
ή μήπως είμαστε ίσως ένα ιδανικό
που μπορεί ουδέποτε πλήρως να κατακτήσουμε;
Είμαστε τρεχούμενο νερό
δεν συνειδητοποιούμε ποτέ
ποιοι είμαστε και πού έχουμε φτάσει;

* Από τη δίγλωσση συλλογή Luggage/Bagage, Word and Deed Publishing, 2016 Ελληνική μετάφραση: Ματίνα Τσιμοπούλου (την οποία ευχαριστώ θερμά για την αποστολή των ποιημάτων για το Κόσκινο).