«το μαρτύριο του να ζης και να μην εισαι θεός»
Henna Muller

ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Κοιτάξαμε την Ποίηση
ή (ακούσαμε) τον Κόσμο
με τα μάτια της σοφίας
και βιώσαμε την ομορφιά.
Ύστερα,
κοιτάξαμε με τα ματια μας καθένας,
και νιώσαμε το παράΛογο
την παραποίηση.

Κάποιοι
το αντιλήφθηκαν.

Η συμπυκνωμένη,
συνολική τραγωδία
του ανθρώπου,
έγκειται,
στο ότι
(ο άνθρωπος)
δεν είναι θεός.

***

«Έσωθεν δε μεστοί εστέ υποκρίσεως»

ΕΣΩΘΕΝ

Σκέφτομαι αυτό το «τάφοις κεκονιαμένοις».
Πόσο όμορφοι θα πρέπει να είναι.
Πόσο όμορφη θα πρέπει να είναι.

Βέβαια θ’ άξιζε για ένα τέτοιο τάφο να πεθάνει κανείς;
Ε; Να πεθαίνεις για έναν υπέροχο τάφο…

Μια στιγμή αν καθόσουν, να τον φανταστείς
τον ωραίο
θα ήθελες κι εσύ να πεθάνεις.
Στον περιποιημένο τάφο να εισέλθεις
και να χαθείς.
Τη φθορά και το θάνατο σου
σαν σεντόνι, απαλά να καλύπτει.
Κι άφησέ τους να λένε,
πως στην κρύπτη
«έσωθεν δέ γέμουσιν όστέων νεκρών
καί πάσης ακαθαρσίας»
Δε μας νοιάζει,
δε θα φαίνονται.
Θα είναι «έσωθεν» αυτά.
Καθόλου δε μας νοιάζει.

*Από τη «συλλογή στα ενδιάμεσα παραμυθία», Εκδόσεις ΣΑΙΞΠΗΡΙΚόΝ, 2013.