Επανάληψη

Μάτια πεσμένα στο πάτωμα,
χέρια μουδιασμένα,
αισθήματα ζερασμένα στη τουαλέτα,
στον αφαλό σου κρέμεται ένας τεράστιος ομφάλιος
ένα μωρό που μεγαλώνει
έξω από το σώμα.
Πόσο καιρό συμβαίνει αυτό;
Καμία ανάμνηση.
Εικόνα σε επανάληψη,
που κάθε πρωί είναι καινούργια.
Πόσο καιρό συμβαίνει αυτό;
Ένα γυμνό σώμα ξαπλωμένο
λίγα μέτρα μακρυά σου
πηγαίνεις προς τα εκεί
όλα σβήνουν.
Και πάλι η ίδια εικόνα.
Πόσο καιρό συμβαίνει αυτό;

***

Στιγμή ευτυχίας

Ξημερώνει και εσύ κοιμάσαι τόσο ήσυχος.
Νιώθω ελαφριά, νιώθω το κορμί μου
τόσο αρμονικά δεμένο,
την ψυχή μου τόσο διάφανη.
Χορεύω.
Ας μην με βλέπεις.
Για αυτές τις στιγμές μικρής, ευγενικής ευτυχίας
ζούμε καλέ μου.
Για να κοιτάζω στα μάτια σου
και να βρίσκω την γαλήνη.
Για να νιώθω τα κορμιά μας να κάνουν έρωτα
και να βρίσκω την ηδονή.
Για να κοιμάσαι δίπλα μου και να
με νανουρίζει η ανάσα σου.
Για να με αγκαλιάζουν τα όμορφα,
ζωγραφισμένα σου χέρια
και να νιώθω ικανή.
Για αυτό είσαι εδώ.
Για αυτό είμαι εδώ.
Για αυτό Σ’αγαπώ σήμερα, τώρα,
αυτό το ξημέρωμα.
Για αυτό το ξημέρωμα.

*Από τη συλλογή “Δολοφονία εκ προμελέτης”, Εκδόσεις Κενότητα, 2017.