Ο τυφλός
ανεβαίνει την εσωτερική σκάλα.
Το ένα χέρι του στην κουπαστή.
Το άλλο
ψηλαφεί στο κενό.
Ανιχνεύει πιθανά εμπόδια.
Ανεβαίνει αργά την εσωτερική σκάλα.
Ο τυφλός
έχει πολλές πιθανότητες να σκοντάψει.
να κατρακυλήσει στην κλίμακα.
Απλά,
ψηλαφώντας,
εξασφαλίζει ένα ελάχιστο ασφάλειας.
Κι αισθάνεται ελεύθερος
συμφιλιωμένος με το απρόβλεπτο

*

Συμφιλιωμένος με το απρόβλεπτο.
Αλλά με την έλλειψη;
Με το Κενό;
Με το άδειο;
Ο τυφλός
θυμάται τα χρώματα.
Ξεθωριάζουν όμως
διαρκώς στη μνήμη του.
Θυμάται μια υποψία χρωμάτων.
Πού και πού
ριπές θυμού τον διαπερνούν
για την απώλεια της όρασής του.
Δεν διαρκούν πολύ.
Συμβιβάζεται με το σκοτάδι και πάλι.

*

Αφουγκράζεται ήχους.
Τους μετατρέπει με τον ψυχισμό του σε μουσική.
Με τον ψυχισμό του,
Δεν γνωρίζει κλίμακες,
νότες.
Το μόνο που γνωρίζει
είναι την ανάγκη του να μειώσει την έλλειψη.
Οσφρίζεται μυρωδιές
αφουγκράζεται θροΐσματα
και προσπαθεί να αναπαραστήσει με τη φαντασία του τη φύση.
Συχνά όμως
γκρεμοτσακίζεται
πάνω στα τυφλά του μάτια.
και είναι αναγκασμένος να συνεχίζει.
να αποδέχεται την τυφλότητά του.
Αυτό που χάθηκε οριστικά.

*“Οι Περιπέτειες ενός τυφλού”, Εκδόσεις Στοχαστής, 2012.