Κάποτε θα γράψω μια μουσική ακουμπισμένη στα βλέφαρα δυο
ματιών
όπως τ’ όνειρο στην απογευματινή βροχή
όπως το κορίτσι στο περβάζι του βραδινού παραθύρου
όπως το πρωϊνό πουλί στο ελάχιστο κλωνί της ανεξάντλητης
ελπίδας.

Κάποτε θα γράψω μια μουσική ακουμπισμένη στα βλέφαρα δυο
ματιών
λάδι και κρασί για τις πληγές των απαρηγόρητων αδελφών
φως και πάλι φως για το ματωμένο δρόμο της ειρήνης.

*Από τη συλλογή “Τα θεάματα” (1983). Εμείς το πήραμε από εδώ: https://thesuspendedstep.wordpress.com/category/poetry/