Αυτό που με σώζει είναι ότι, αντίθετα με μένα, η γλώσσα
μου δεν είναι διστακτική ως προς το μέλλον: σκοτώνω /
να συστηθούμε / πεταλούδα μου.

*

Μέσα μου βράζει ένα ποίημα που σερβίρεται κρύο.

*

Οι άγγελοι είναι αναλφάβητοι.

*

Πρέπει να ελπίζουμε να βλέπει το παιδί ένα πρόσωπο
στο τυχαίο σύννεφο.

*

Αλλά αν το χιούμορ μου με έσωσε, το έκανε
απομακρύνοντάς μου τη ζωή που κινδύνευε.
Ποιος σώθηκε λοιπόν;
Μια φιλόξενη πολυθρόνα.

*

Είχε το κρύο στόμα της αναμονής
καί μέσα ομίχλη –
τον σκότωσα / αυτά τα πράγματα
είναι απίστευτα.

*

Μέλλον:
Όταν τελειώσουν όλα
θα κάνω μια βόλτα στο Brick Lane
μια ηλιόλουστη μέρα. Η καρδιά μου
θα είναι μεγάλο ανοιχτό τριαντάφυλλο
απ’ αυτά τα ροζ, που μυρίζουν
τριαντάφυλλο υπερβολικά
και διαλύονται ήσυχα
ήσυχα.

*

Αγαπημένος: ο αναγκαίος εκτελεστής της ιστορίας σου.
Ελευθερία: ο αναγκαίος δεν είναι ο επιβεβλημένος.
Πουλί: το πρωινό σπουργίτι σε μια βιομηχανική αυλή.

*

Μερικά ποιήματα ανασαίνουν από μια πολύ προσωπική λεπτομέρεια
μιας πανανθρώπινης βιογραφίας.

*

Μια «ολέθρια» καρέκλα
αναβοσβήνει σα Λας Βέγκας
στην αυλή του πατρικόν σπιτιού
το 1981. Οι συγγενείς κάθονται ένας ένας
και φαίνεται ο χαρακτήρας τους.
Τους βλέπω τρώγοντας γκρίλο (κάνω έτσι).

*

Φοβάμαι εκείνον που όταν μου μιλάει
στ’ αυτιά μου δε φτάνουν πρώτα οι λέξεις
αλλά το φορτίο της ήττας τους.

*

Σε ανάγκασα να επινοήσεις τη φωτογραφία μας.

*

Μερικοί ναρκισσισμοί αναβλύζουν το αγίασμα της
δικαιοσύνης τους
και μ’ αυτό ξεπλένονται τα δήθεν δύστυχα θύματά τους.

*«Φρουρός», Εκδόσεις Φαρφουλάς, 2016.