Πολλοί γράφουν ποιήματα
και πολλοί είναι που δεν γράφουν.
Ετούτοι στέλνουν μηνύματα και γράμματα,
εντυπώσεις από διακοπές και συνάφειες,
διακηρύξεις κι εξομολογήσεις
(συν τις διασκεδάσεις),
πιστεύουν ότι κάποτε θα γίνουνε ποιήματα
κι οι ρίμες θα συνταιριάξουν
με την αθανασία.
Μα κι οι γράφοντες ποίηση
παρακαλούν τους αναγνώστες
για συνδρομή.
Εκλιπαρούν για αποδοχή,
είναι οι νηστευτές μέσα σε άδειους λάκκους.
Μα δεν μένει ούτε μια προσευχή
άγραφη και νοερά,
καταντούν όλα ηθικολογίες,
κινήσεις στους δρόμους
με τα σκοτωμένα δελφίνια.
Οι περιπτώσεις των ονείρων
εξοβελίζονται απ’ τα γραπτά.
Η ομήγυρη αντιπαθεί
ότι δεν της ανήκει σαρκικά
και αποκλειστικά.