Τα ημικύκλια

Η καρέκλα δυο ευθείες που δεν συναντιούνται
Άρα μετέωρη η ανάγκη να κάτσεις
Στα ημικύκλια του κώλου σου
Και να θελήσεις να γράψεις έναν όγκο αράδες
Να συγκεντρωθείς και ν’ αναρωτιέσαι
Την φοβισμένη προοπτική που δημιουργεί
Το κενό ανάμεσα στα γράμματα

Το τραπέζι η τετράγωνη σκέψη που δεν θες
Ν’ ακουμπήσεις

Και το α με το μπαστουνάκι της στήριξης
Το ο ένας κύκλος χωρίς ανοίγματα
Και τα οπίσθια του ω μέγα
Να ενώνονται
Να χωρίζουν
Σαν στήθη κρεμάμενα δίχως ζουμί
Από λέξεις

***

H φλοκάτη

Πώς να ξεχάσω τα φωτάκια
Πάνω στη λίμνη;
Τα τζάμια μπροστά;
Την ξυλόσομπα;
Φλοκάτη-φλοκάτη το βήμα;
Το σώμα σου που έμοιαζε
Να κινείται με αόρατες κλωστές
Σε χαμηλό ταβάνι;
Είσαι εσύ η μαριονέτα;
Ή
Είμαι εγώ η πρωταγωνίστρια
Που βάζεις πάντα σ’ ένα σκηνικό-
Καλοστημένο δε λέω-
Χωρίς θίασο, χωρίς σενάριο,
Χωρίς τέλος;

*Τα σχέδια που συνοδεύουν την ανάρτηση είναι της Γεωργίας Τρούλη.