Μπορεί να μην υπάρχει ποίηση τελικά,
να μην έχει γραφτεί κανένα ποίημα, ποτέ,
ακόμα και οι ποιητές, μπορεί,
να υπάγονται στην επιείκεια του ακατόρθωτου.
Ίσως, πάλι,
ν’ αληθεύει μονάχα η πεζή πραγματικότητα,
αυτό το σχεδόν μαύρο της ασφάλτου
η πίκρα του καυσαερίου στο λαιμό, καθώς
τα λεωφορεία μπαινοβγαίνουν στο σταθμό
πως είναι και που πάνε οι επιβάτες, ίσως
καμία σημασία να μην έχει,
αφού είναι θέμα χρόνου ο θάνατός τους.
Αν δεν υπάρχει ποίηση τελικά
τι διαβάζαμε μαγεμένοι τόσα χρόνια;
Και δεν είναι ποιήματα όσα γράφαμε;
Ούτε και εμείς είμαστε ποιητές;
Τότε καταστρέψαμε τη ζωή μας,
νομίζοντας πως κατακτούμε τη σιωπή,
χωρίς ακόμα να έχουμε μιλήσει.

*Από την συλλογή “Η Ταξιθέτρια του Χάους”.